ستاره خجالتی من

آن موقع ها یادت هست؟ کودکیمان را می گویم...شب های تابستان چه شوق و ذوقی داشتیم... پدر جای خواب همه را در حیاط خانه پهن می کرد و شب را زیر سقف آسمان صبح میکردیم.

مشغول شمردن ستاره ها میشدیم و هر کداممان ستاره ای برای خودش داشت. هر شب ستاره مان را پیدا و از دیدنش ذوق می کردیم. ستاره پدر از همه بزرگ تر بود. ستاره مادر آن گوشه آسمان به سختی پیدا می شد، ستاره علی اما وسط آسمان پر نور بود و چشمک می زد...مثل خودش پر انرژی و دوست داشتی

من اما کلی با آسمان کلنجار میرفتم تا ستاره ای زیبا تر پیدا کنم. آهان! سمت چپ حیاط کنار همان شاخه درخت سیب که باد برگهایش را به رقص درآورده است. ستاره کمرنگ و خجالتی ای است که گاهی خودش را پشت چند برگ قایم میکند. و به سمتی با خجالتی نگاه میکند. رد نگاهش را که گرفتم رسیدم به ستاره ای دیگر...

سمت راست حیاط، کنار خانه ای سه طبقه با نمای آجری، یک ستاره پررنگ دیدم که در راستای ستاره ام بود و در کمال پررویی به ستاره ام چشمک میزد.

ناخودآگاه اخم هایم در هم رفت.زیر نور مهتاب و ستارگان کنار پنجره طبقه دوم آن خانه سیاهی ای دیدم که دارد تکان میخورد، کمی دقیق نگاه کردم و دست پسرکی را دیدم که انگار داشت با آسمان "بای بای " میکرد.باز کمی دقیق تر شدم سرش را دیدم. عه!  چقدر شبیه محمد است! دقیقا رو به روی همان ستاره پر رو ایستاده. و انگار دارد با او خدافظی میکند.

دوست عزیز من.....

دستی به شانه ام خورد با ترس از افکارم بیرون آمدم، برگشتم که گفت برایت چای ریخته بودم، حواست نبود سرد شد واسه همین دوباره چای ریختم. و خودش روی صندلی نشست و چایش را میان دستانش پنهان کرد. 

میخواستم پنجره را ببندم که ناگهان چشمم به یک ستاره پررنگ خورد که گفتم چقدر اون ستاره شبیه تو هستش محمد.